Mijn grootste nachtmerrie

“Don’t judge people. You never know what kind of battle they are fighting.”

Het valt mij op dat ik vaak word gezien als een jonge meid zonder beperkingen, want wat kun je nou meemaken op die leeftijd. Buiten dat het een compliment is merk ik, dat ik er regelmatig tegenaan loop dat ik bevooroordeeld word.

Bij deze wat situaties die ik de afgelopen tijd heb meegemaakt.

Jordy en ik gingen een avond naar het Holland Casino. Er was een gehandicapte parkeerplaats vrij, en ik heb een kaart, dus hebben wij hier geparkeerd. Bij binnenkomst werden we meteen tegen gehouden en een mevrouw begon de vertellen ‘Jullie staan op een gehandicapten parkeerplaats’. ‘Ja, dat klopt’ antwoordde wij. ‘Hier mag je alleen staan met een kaart’ zegt ze. Dus Jordy zegt ‘Ja, die hebben we ook’. Ze kreeg een hoofd als een boei en zei stotterend ‘sorry’ en liep weg.

Dit komt ook regelmatig voor op andere gehandicapten parkeerplaatsen. Om me heen zie ik mensen kijken en fluisteren. Er lopen zelfs mensen langs de auto om even te kijken of ik niet gewoon daar parkeer zonder kaart. Vooral wanneer ik met Jordy uitstap. Eén keer heb ik zelfs achter me gehoord ‘ordinaire jongeren, die denken da ze alles mogen’.

Ik reis regelmatig met de bus, en ga dan ook voorin op de mindervalide plaats zitten, ik heb hier dan ook de kaart voor. In de bus verlies ik namelijk erg makkelijk mijn evenwicht, waardoor ik het liefste vooraan ga zitten. Zodra er ouderen binnenkomen, krijg ik een blik dat ik denk, als blikken konden doden. En ik hoor dan ook regelmatig, ‘meid, dit is een mindervalide plek’, dan laat ik mijn kaart zien en lopen ze snel weg.

Maar wat ik pas heb meegemaakt bij CenterParcs overtreft toch wel alles. Met de hele familie gingen wij bowlen, zoals ik benoemde in mijn vorige blog, was dit een doel voor me. Helaas konden we geen hekjes krijgen waardoor de goot mijn beste vriend werd. Toen kreeg ik het idee om met een lichtere bal te gaan gooien. Ik liep na een baan met veel lichte ballen en ik nam er een mee. Nog geen 2 seconden later kwam een mevrouw de bal afpakken en snauwde ‘Jullie hebben geen kinderen’. We hebben ons allemaal netjes gehouden, maar van binnen kookte we allemaal. Je moest eens weten… dachten we allemaal.

Ik snap dat je niets kunt zien, dat het lastig is maar wat ik wil vertellen met dit verhaal is, oordeel niet zo snel. Je weet niet waarom iemand iets doet. Stel een vriendelijke vraag zonder te snauwen en oordelen na elkaar. Maak de wereld een stukje liever.

Natuurlijk voor dit alles, was ik ook minder lief. Maar als iemand mij er op wees, zou ik er op letten. Maar nu weet ik wat voor impact het heeft, ik kan het niet voor niets nog woord voor woord uittypen, ik vergeet het niet snel.

“There is a reason I do the things I do. There is a reason I am how I am.”